Pandemi, yaşadığımız olaylar ve hissettiğimiz duygular için ortak bir zaman süreci yaratırken bu süreçte yaşadığımız deneyimlerin bireysel ve kolektif bellekte edindiği yerler de birbiriyle yakından ilişkili bir hal aldı. Eski normal ve yeni normal arasında birçok kırılmanın yaşandığı bu ara dönem deneyimlediğimiz yeni tecrübelerin eski bilinenin üzerine yazıldığı, toplumsal ve bireysel deneyimlerin yarattığı izlerin de birbirine karıştığı bir palimpsest olarak görülebilir. Ölçekler arası geçişlerin çok hızlı bir şekilde yaşandığı bu dönem, yeni izleri okumak ve eski izlerle bağlantı kurmak için tek merkezli bir düşünme şekli yerine merkezsiz ağ tipi bir düşünme şeklini benimsememiz ve her şeyi bir arada ve birbiriyle bağlantılı olarak görmemiz için fırsat sunmaktadır. Yeni düşünme sistemlerinin oluşmasına olanak sağlayan bu süreç aynı zamanda değişmez gözüyle baktığımız ve sınırlarını değiştirmekten çekindiğimiz birçok tanımı da değişikliğe uğratırken yeni okuma ve görme biçimlerinin oluşmasını da hepimiz için gerekli kılmaktadır. Dolayısıyla yeni normal döneme geçerken belleğin referanslarını ve izlerini takip etmek ihtiyacımız olan ‘ortak’ okuma ve görme biçimlerinin oluşmasına olanak sağlamaktadır.