‘Her Gün Aynı Şeyi Yapıyorum’ , bizlere karantina döneminde kişinin kendisiyle yüzleşme hikayesini anlatan bir şarkı. Bu yüzleşme sürecinde, aniden içine düşülen rutinin ve yalnızlığın getirdiği bunalım; teslimiyet ve kabullenmeyle gelişip büyüyerek bir özgürleşme hikayesine dönüşüyor. Şarkıda anlatılan günlük rutin, görsel aktarımda yapışkan kağıtların tekrarlı kullanımı ile ifadeleniyor. Karantina başlangıcında kendimize günlük hedefler ve kişisel sorumluluklar belirledik. Ancak, hayatlarımızın her geçen gün daha fazla monotonlaşması sürecin başlangıcındaki kararlılığımızı yitirmemize sebep oldu. Düzen içinde sıralanmış yapışkan kağıtlar, tekrar eden hedef ve sorumluluklarımızı temsil ediyor. Gün geçtikçe yitirdiğimiz motivasyonumuz, yapışkan kağıtların giderek düzensiz ve özensiz yerleşmesi ile yansıtılıyor. Her gün aynı şeyi yapıyor olmamız hayatlarımızı soluklaştırırken, hayatlarımız soluklaştıkça kendimizi her gün yine aynı şeyi yapıyorken bulduk.